Συχνά διαπιστώνω ότι οι άνθρωποι έχουν μια εντελώς ψυχρή σχέση με τα άλογά τους και περιμένουν να συμπεριφέρονται σαν μηχανές. Στη συνέχεια, συχνά σχολιάζουν την αλληλεπίδραση μαζί τους με έναν μάλλον αλαζονικό τόνο:
– Δεν υπάρχει περίπτωση να του περάσουν αυτά!
– Μην κοιτάζεις εκεί!
– Θα κάνεις ό,τι του λέω εγώ!
Και μια δώση βίας ακολουθεί.
Δεν επαινούν, δεν ενθαρρύνουν, δεν παρακινούν. Απλά θέλουν, διατάζουν και τιμωρούν.
Όχι μόνο το άλογο δεν λειτουργεί έτσι – κανένας ζωντανός οργανισμός δεν λειτουργεί έτσι – αλλά πάνω απ’ όλα δείχνει την άγνοιά τους. Αυτό είναι απόλuτο. Χωρίς κανένα ΑΛΛΑ. Ίσως απλώς αναπαράγουν το σύστημα απειλών στο οποίο μεγάλωσαν και από το οποίο δεν μπορούν να ξεφύγουν. Δεν ξέρω, δεν είμαι ψυχολόγος. Ξέρω όμως ότι η παρακίνηση, ο έπαινος, αλλά κυρίως η αντίληψη του άλλου – και δεν έχει σημασία αν είναι το παιδί μας, άλογο ή μέλισσα – είναι ο μόνος σωστός τρόπος προσέγγισης των ζωντανών οντοτήτων. Και συμφωνώ απόλυτα με μια απίθανη γυναίκα, τη βιολόγο Jane Goοdall: https://www.facebook.com/share/r/1TJng2MXkE/
